Piwo w proszku

Legendy o produkcji piwa z proszku są łatwo przyjmowane na wiarę i szeroko krążą wśród ludzi, ponieważ padają na dobrze przygotowaną glebę. Praktyczne doświadczenie rosyjskiego konsumenta nie zaprzecza istnieniu piwa w proszku.

Mity o piwie w proszku

Wszyscy są przyzwyczajeni do tego, że w pogoni za redukcją kosztów, szybkością produkcji, producenci wielu produktów zastępują wysokiej jakości drogie komponenty tanimi zamiennikami. Kiełbasę robi się bezmięsnie, soki o smaku identycznym z naturalnym, a sery z oleju palmowego. Produkuje się tam wino.

gdzie nie rosną winogrona, a mleko tam, gdzie nie ma krów.

Jakość rosyjskiego piwa przyczynia się do szerzenia mitów. Aż trudno uwierzyć, że produkt na tak niskim poziomie powstaje przy użyciu tradycyjnych technologii.

Wiara w możliwość produkcji piwa z proszku jest podsycana znajomością dobrze znanych koncentratów proszku:

• napoje słodkie;
• herbata i kawa rozpuszczalna;
• kostki bulionowe i inne produkty „wystarczy dodać wody”.

Dlaczego piwo nie powinno być w proszku? Osoby niewtajemniczone w zawiłości przemysłowej produkcji piwa, osoby, które jako pierwsze trafiły do ​​browaru, mogą być zdezorientowane pojawieniem się różnych opakowań ze składnikami sypkimi, które mogą pomylić z piwem w proszku. Na przykład worki zawierają zielonkawe granulki, które są dodawane do kadzi z piwem.Nie ma w nich nic niezwykłego – obecnie w ten sposób zbiera się chmiel. Po zbiorze jest kruszony i granulowany w celu łatwego przechowywania i dostarczania do browarów.

Innym rodzajem sypkiego produktu w proszku, który można znaleźć w browarze jest kruszona muszla. Służy do filtrowania piwa.

Tworzą plotki o sproszkowanym napoju odurzającym i zagraniczne serwisy informacyjne publikujące wątpliwe i niezweryfikowane informacje. Dla przykładu wymieniono kanadyjską firmę specjalizującą się w gazowanych napojach w proszku, która jest już gotowa do wypuszczenia zestawów 4 torebek jęczmienia, chmielu i koncentratu piwa drożdżowego w proszku. Z każdego opakowania podobno można zrobić 0,5 litra jasnego lagera lub ciemnego ale. Paczki o wartości 10 USD powinny być dostarczane z saturatorem o wartości 50 USD do nasycania dwutlenkiem węgla. Szczegóły technologii nie zostały ujawnione.

Kolejna historia z Argentyny. Podobno na miejscowej uczelni produkcyjnej na Wydziale Inżynierii Żywności proszek uzyskiwano przez odparowanie wilgoci z piwa.Alkohol też zniknął. Argentyńscy technolodzy zapewniają, że po ponownym rozcieńczeniu proszku wychodzi piwo o oryginalnym kolorze.

aromat, a nawet piana, tylko bezalkoholowa. Ponadto odtworzony napój okazuje się niskokaloryczny, a proszek można przechowywać bez zmiany jego właściwości przez 10 lat.

Czasami w sieci pojawiają się zdjęcia zagranicznych paczek z piwem w proszku. Co prawda później okazuje się, że zostały kupione w sklepie z dowcipami i miały robić psikusy znajomym.

Jokery, bywalcy forów i społeczności miłośników odurzających trunków dolewają oliwy do ognia, cyklicznie wprowadzając do sieci informacje o piwie w proszku. Oto kilka mitów opartych na ich żartach:

• całe piwo robi się z proszku, ale piwowarzy czescy i niemieccy stosują tę technologię i warzą piwo przez 20 minut, a rosyjscy po prostu warzą proszek we wrzącej wodzie, a następnie butelkują, dodając alkohol. Dlatego niemieckie i czeskie piwo jest dobre, ale rosyjskie nie;
• podczas gotowania ciemnych odmian dodaje się maść kopytową;
• krążący w internecie mityczny przepis na piwo: proszek, płyn spirytusowy, proszek do prania na mocną stabilną pianę;
• jeszcze trudniejsza receptura: koncentrat w proszku, woda, alkohol, dwutlenek węgla, difenhydramina.

Browienie na bazie ekstraktu słodowego

Producenci wyposażenia domowych minibrowarów wnieśli znaczący wkład w powstanie plotek o piwie w proszku. Aby zwiększyć sprzedaż swoich produktów, musieli przyciągnąć jak najwięcej klientów niedoświadczonych w piwowarstwie osób. I możesz zainteresować ich prostotą osiągania rezultatów nawet przy braku doświadczenia.

Udało się pozyskać nowych odbiorców produktów udowadniając, że produkcja piwa może być bardzo prostym procesem – wystarczy postępować zgodnie z instrukcją na opakowaniu gotowego koncentratu piwnego. Nie

trzeba się bać długich procesów warzenia z naturalnego słodu, gotowania, filtrowania, obserwowania pauz m altozowych.

Zamiast studiować wieloletnie doświadczenie piwowarów, zgłębiać tajniki pracochłonnego procesu, współczesny biznes poszedł inną drogą – promując wśród konsumentów ekstrakt słodu browarnego. Celem warzenia piwa w domu jest maksymalne uproszczenie: kup kilka torebek lub puszek, postępuj zgodnie ze szczegółowymi instrukcjami na opakowaniu i uzyskaj domowe piwo. Obecnie na rynku rosyjskim reprezentowane są koncentraty słodowe z Australii, Nowej Zelandii, Finlandii, Czech, Belgii i Ameryki.

Koncentrat brzeczki piwnej to nie tylko gęsta masa czy proszek, który wystarczy rozcieńczyć wodą i otrzymać szklankę spienionego piwa. Piwowar domowy musi nachmielać piwo, dodawać drożdże, pozwolić piwu fermentować i dojrzewać.Koncentrat piwny pozwala na ominięcie trudnych dla domowych warunków tradycyjnego warzenia piwa.

Przygotowanie ekstraktu słodu piwnego

Produkcja ekstraktu słodowego rozpoczyna się wraz z kiełkowaniem ziarna. Z reguły są to specjalne odmiany jęczmienia. W procesie kiełkowania w ziarnach zachodzą złożone przemiany molekularne. Aktywowane enzymy rozkładają długie cząsteczki skrobi na krótkie cukry. To jest główny cel słodowania. To cząsteczki cukru (m altoza, glukoza, fruktoza) są pożywką dla drożdży, które będą pracować nad przekształceniem brzeczki słodowej w piwo.

W procesie słodowania ziarna gromadzą witaminy z grupy B, cenne aminokwasy. Przy wytwarzaniu ekstraktu brzeczki piwnej przechodzą wraz z cukrami, wieloma ważnymi mikroelementami i substancjami biologicznie czynnymi do koncentratu. Ekstrakt słodowy jest więc produktem wartościowym, a piwo uwarzone z niego w domowym browarze nie będzie gorsze od tradycyjnego warzonego fabrycznie.

sposób.

Istnieją dwa rodzaje koncentratu słodu piwnego:

• suchy ekstrakt w proszku jest pakowany w worki. Przygotowuje się go poprzez suszenie na specjalnych atomizerach ekstraktu wodnego z brzeczki słodowej;
• w metalowych puszkach konsumenci otrzymują „skondensowaną” brzeczkę piwną. Uruchomiono produkcję różnych koncentratów w celu uzyskania wielu gatunków i odmian piwa. Istnieją ekstrakty chmielone i niechmielone.

Niechmielony ekstrakt jest czasami używany jako substytut cukru. To znacznie poprawia jakość domowego piwa: napój ma głębszy smak, aromat, gęstą, stabilną pianę.

Dodając różne rodzaje ekstraktów, możesz uzyskać różne odmiany odurzającego napoju:

• ze światła - Pilsner, Lager;
• z ciemności - Stout, Porter;
• z pszenicy - rodzaje piwa pszenicznego;
• z bursztynu - ale i bitter.

Sprzedawcy zestawów do warzenia piwa zazwyczaj oferują opakowania drożdży piwnych z koncentratem słodowym.

Piwo domowe z koncentratu słodowego

Każdy producent dołącza do swojego produktu szczegółową instrukcję. Proces rozpoczyna się od fermentacji brzeczki. W zbiorniku fermentacyjnym ekstrakt słodowy miesza się z wodą i syropem cukrowym, po czym reguluje się gęstość. Aby to ustalić, użyj areometru. Temperatura jest ustawiona na

18-25°C i wprowadzić drożdże.

Pod uszczelnieniem wodnym proces fermentacji trwa 6-8 dni. Przez cały ten czas kontrolowana jest gęstość brzeczki. Jeśli osiągnie podane w instrukcji wartości, piwo przelewa się do butelek, gdzie następuje fermentacja.Napełnianie butelek odbywa się ostrożnie, unikając wnikania do nich osadu drożdży. W szczelnie zamkniętych butelkach powinno być około 3 cm wolnej przestrzeni.

Proces fermentacji w butelkach trwa w ciemnym pomieszczeniu przez około tydzień. Ostatni etap - dojrzewanie - odbywa się w niskich temperaturach 4-10 °C przez około 14 dni, a najlepiej 3 tygodnie.

Koncentrat piwa słodowego jest surowcem do uzyskania jakościowego napoju. Jednak przy dużej produkcji warzenie piwa w ten sposób będzie znacznie droższe niż warzenie tradycyjną technologią z wody, słodu i chmielu. Dlatego głównymi odbiorcami ekstraktu są małe browary i rzemieślnicy domowi.

Piwo domowe:

• uważnie monitoruj czystość zbiornika fermentacyjnego i pozostałych naczyń. Wnikanie obcej mikroflory może zepsuć napój;
• cukier lepiej zastąpić glukozą. Poprawi to smak i zmniejszy zapach drożdży;
• przekroczenie tempa cukru i fermentacji t° nadaje piwu zapach zacieru;
• wody z kranu warto bronić, ale lepiej ją filtrować;
• niechmielone ekstrakty słodowe są stosowane jako dodatek do wypieku chleba żytniego. Są również doskonałym surowcem do produkcji energicznie spienionego domowego kwasu chlebowego o zapachu chleba;
• zapas koncentratów brzeczki piwnej zakupiony w dużych opakowaniach można pakować porcjami i przechowywać w zamrażarce;
• Podczas ustawiania napoju do dojrzewania butelki muszą być oznaczone, wskazując datę butelkowania i odmianę.

  

  Browar, który szanuje swoją pracę, w końcu zdobędzie własne etykiety;
• światło słoneczne szkodzi piwu. Należy go przechowywać w ciemnym miejscu;
• najlepszym pojemnikiem do przechowywania napoju są butelki z ciemnego szkła. Można również używać butelek plastikowych i PET, ale muszą one być wystarczająco mocne, aby wytrzymać ciśnienie dwutlenku węgla.

Oznaki zanieczyszczenia piwa obcą mikroflorą:

• biały film na powierzchni;
• nieprzyjemny zapach;
• słaba odporność na pienienie.

Piewarnik domowy, który zaczął warzyć piwo z koncentratu słodowego, z pewnością będzie chciał wyjść z grona „leniwych” piwowarów, pójść dalej i opanować do perfekcji tradycyjne przygotowanie piwa zbożowego.