Rum: co musisz wiedzieć

Rum to destylowany napój alkoholowy otrzymywany z produktów ubocznych z trzciny cukrowej, takich jak melasa, lub bezpośrednio z soku z trzciny cukrowej w procesie fermentacji i destylacji.

Zwykle prawdziwy rum dojrzewa w dębowych beczkach.

Wszystko, co musisz wiedzieć o rumie

Większość światowej produkcji rumu ma miejsce na Karaibach iw Ameryce Łacińskiej.

Ten napój alkoholowy jest również produkowany w Australii, Portugalii, Austrii, Kanadzie, Fidżi, Indiach, Japonii, Mauritiusie, Nepalu, Nowej Zelandii, Filipinach, Reunion, RPA, Hiszpanii, Szwecji, Tajwanie, Tajlandia, Wielka Brytania i USA.

Jednocześnie prawie każdy kraj ma swoje własne cechy i tradycje związane z produkcją i klasyfikacją rumu.

Rum ma znaczące skojarzenia z Królewską Marynarką Wojenną (gdzie mieszano go z wodą lub piwem w celu uzyskania grogu) i piractwem (gdzie był spożywany jako bumbo).

Alkohol był również popularnym środkiem wymiany gospodarczej, wykorzystywanym do finansowania takich przedsięwzięć jak niewolnictwo, przestępczość zorganizowana i powstania zbrojne (np. rewolucja amerykańska i powstanie Romów w Australii).

1. Twierdza Roma

   Może mieć temperaturę od 35 (eliksiry rumowe) do 75+ stopni (tak zwany mocny rum, np. Bacardi 151).

2. Inny zakres smakowy napoju

   Niemal nie ma odmian smakowych, odmian o smaku melasy i karmelu wzbogaconych różnymi przyprawami oraz odmian o smaku esencji z owoców tropikalnych i cytrusów lub mleka kokosowego.

3. Flagacja

   Aby rozpocząć fermentację, do głównego składnika dodaje się drożdże i wodę. Podczas gdy niektórzy producenci rumu polegają na naturalnych drożdżach, wielu używa specjalnych drożdży, aby uzyskać określony smak i przewidywalny czas fermentacji.

   Używanie wolniejszych drożdży powoduje wychwytywanie większej ilości estrów podczas procesu fermentacji, co skutkuje bogatszym smakiem rumu.

4. Destylacja

   Nie ma jednej standardowej metody destylacji rumu.

   Podczas gdy niektórzy producenci produkują rum partiami przy użyciu konwencjonalnych aparatów destylacyjnych, większość stosuje destylację pionową.

   Pojemnik nadal zawiera więcej dodatków i zanieczyszczeń niż w przypadku destylacji pionowej, dzięki czemu uzyskuje bogatszy smak.

5. Tropikalne leżakowanie rumu

   W przeciwieństwie do whisky, rum nie dojrzewa długo, co wynika z klimatu: w ciągu 10 lat leżakowania z beczki może ubyć od 40 do 45 procent alkoholu. Dlatego leżakowany rum tropikalny spędza w beczce maksymalnie 3-5 lat, podczas gdy rum północnoamerykański - do 10 lat lub więcej.

   Należy rozumieć, że gorący klimat sprzyja szybszemu starzeniu się napoju. W magazynach, w których temperatura powietrza spada poniżej +30 stopni, dwa lata ekspozycji to sześć do ośmiu lat w magazynie w Szkocji.

   Rum leżakuje w dębowych beczkach, które nadają napojowi piękny kolor oraz bogaty smak i aromat.

6. Hiszpański rum

   W przypadku Romów z języka hiszpańskiego używa się słowa „ron”.

   Ron añejo („stary rum”) odnosi się do rumu, który znacznie się postarzał i jest często używany do produktów premium.

7. francuskojęzyczne wyspy

   Najbardziej znany ze swojego rumu rolniczego („rhum agricole”). Ten rum, wyprodukowany wyłącznie z soku z trzciny cukrowej, zachowuje oryginalny smak trzciny cukrowej lepiej niż inne.

   Typowi przedstawiciele tego stylu - rum z Martyniki i Gwadelupy.

8. Inne nazwy rumów

   Nelson's Blood, Devil Killer, Demon's Water, Pirate Drink, Sea Cleaners i Barbados Water.

   Nowofundlandzka wersja rumu jest określana jako „screech”, podczas gdy niektóre rumy z Indii Zachodnich niższej jakości są określane jako taffia.

Historia Romów

Pierwsza wzmianka o rumie pojawia się w starożytnym tekście Vagbhata, gdzie indyjski lekarz ajurwedyjski (VII wiek n.e.) zalecał picie niezrównanego rumu z sokiem.

W XIV wieku słynny włoski kupiec i podróżnik Marco Polo odnotował „bardzo dobre wino cukrowe”, które oferowano mu w dzisiejszym Iranie.

Pierwsza destylacja rumu na Karaibach miała miejsce na plantacjach trzciny cukrowej w XVII wieku. Niewolnicy z plantacji odkryli, że melasa, produkt uboczny rafinacji cukru, może zostać przetworzona na alkohol.

Później udoskonalono proces destylacji: tak pojawił się pierwszy protoplasta współczesnego rumu.

Uważa się, że kanoniczny smak rumu pojawił się po raz pierwszy na wyspie Barbados.

W 1620 r. produkcję rumu odnotowano również w Brazylii.

Po wynalezieniu rumu na Karaibach popularność tego napoju rozprzestrzeniła się na kolonialną Amerykę Północną. Aby zaspokoić popyt na ten napój, w 1664 roku na Staten Island zbudowano pierwszą destylarnię rumu.

Produkcja rumu stała się największym i najlepiej prosperującym przemysłem wczesnej kolonialnej Nowej Anglii.

Nowa Anglia stała się centrum destylacji dzięki umiejętnościom technicznym i obfitości drewna; produkowany tam rum był lżejszy, bardziej przypominał whisky.

Według szacunków spożycia rumu w amerykańskich koloniach przed rewolucją każdy mężczyzna, kobieta i dziecko wypijali średnio 3 galony imperialne (11 litrów) rumu rocznie.

Aby zaspokoić zapotrzebowanie na melasę do produkcji rumu, wraz z rosnącym zapotrzebowaniem na cukier w Europie w XVII i XVIII wieku, potrzebne było źródło siły roboczej do przetwarzania plantacji cukru na Karaibach. Tak rozpoczął się trójstronny handel rumem, melasą i niewolnikami między Afryką, Karaibami i koloniami.

Uważa się, że niewolnika z Afryki można było kupić za 15 litrów rumu i kawałek perkalu.

Popularność rumu rosła nawet po rewolucji amerykańskiej.

Ograniczenia importu cukru z brytyjskich Karaibów w połączeniu z rozwojem amerykańskiej whisky przyczyniły się do spadku popularności rumu w Ameryce Północnej.

Rum zaczął być kojarzony z piractwem po tym, jak brytyjscy korsarze zaczęli atakować statki handlowe, a ponieważ niektórzy korsarze pili tylko rum, napój stał się znany. Skojarzenie z piractwem zostało wzmocnione dopiero przez dzieła literackie, takie jak Wyspa skarbów Roberta Louisa Stevensona.

W 1655 roku flota brytyjska zdobyła Jamajkę. W związku z obecnością w kraju dużych zapasów rumu, Brytyjczycy zmienili dzienną porcję alkoholu podawaną marynarzom z francuskiej brandy na rum, tym samym mocno zaczepiając całą flotę o nowy tani napój.Moc ówczesnego rumu wahała się od 47 do 57%.

Aby zminimalizować wpływ alkoholu na swoich marynarzy, admirał Edward Vernon zmieszał rum z innymi składnikami, które stały się znane jako grog.

Legenda o Sea Rum i Horatio Nelsonie głosi, że po zwycięstwie i śmierci w bitwie pod Trafalgarem ciało Nelsona zostało zakonserwowane w beczce rumu, aby mogło zostać zwrócone do Anglii.

Jednak po przybyciu beczka została otwarta i okazało się, że nie ma w niej rumu. Ciało Nelsona zostało usunięte, a po zbadaniu okazało się, że marynarze wywiercili dziurę w dnie beczki i wypili cały alkohol, stąd określenie „krew Nelsona” jest używane w odniesieniu do rumu. Służy również jako podstawa terminu „admiral stupping”, używanego do opisania potajemnego wysysania trunku z beczki przez słomkę.

Szczegóły historii są sporne, ponieważ wielu historyków twierdzi, że beczka zawierała francuską brandy.

Oficjalny zapis stwierdza, że ​​ciało umieszczono w „oczyszczonym spirytusie”.

Romowie byli bezpośrednio zaangażowani w jedyne wojskowe przejęcie rządu australijskiego, znane jako „Rebelia Romów”. Kiedy William Bly został gubernatorem kolonii, próbował rozwiązać problem pijaństwa, zakazując używania rumu jako środka wymiany.

W odpowiedzi na próbę Bligha uregulowania używania rumu w 1808 r. Korpus Nowej Południowej Walii maszerował z bagnetami do Domu Rządowego i aresztował Bligha. Rebelianci nadal kontrolowali kolonię aż do przybycia gubernatora Lachlana Macquarie w 1810 r.

W latach 50. i 60. XX wieku w ZSRR w fabrykach Glavspirt z krajowych surowców wytwarzano tzw. „radziecki rum” - gorzką nalewkę wytwarzaną z alkoholu o mocy co najmniej 48 % i suszone śliwki .

Również w ZSRR spirytus rumowy pozyskiwano z soku z trzciny cukrowej uprawianej w republikach Azji Środkowej. W szczególności w dzielnicy Altynsay obecnego regionu Termez produkowano rum z rosnącej tam trzciny cukrowej.

Klasyfikacja Romów

Odmiany i warianty używane do opisu rumu zależą od miejsca, w którym rum został wyprodukowany. Pomimo tych różnic, do opisania różnych rodzajów rumu często używa się następujących terminów:

1. Ciemni Romowie

   Według koloru: brązowy, czarny lub ciemnoczerwony.

   Zwykle robione z karmelizowanego cukru lub melasy. Na ogół dojrzewają dłużej w mocno zwęglonych beczkach, co nadaje im znacznie silniejszy smak niż jasne lub złote rumy; można wyczuć nuty przypraw wraz z mocnym posmakiem melasy lub karmelu.

   Ciemny rum jest najczęściej używany w kuchni. Większość ciemnych rumów pochodzi z takich obszarów jak Jamajka, Haiti i Martynika.

2. Rum Smakowy

   Wzbogacony aromatami owocowymi, takimi jak banan, mango, pomarańcza, ananas, kokos, karom lub limonka.

   Z reguły moc takich rumów jest mniejsza niż 40%. Używa się ich głównie do aromatyzowania tropikalnych koktajli o podobnej tematyce, ale często pije się je też same lub z lodem.

   Dodatek aromatów następuje po fermentacji i destylacji.

3. Złota Roma

   Nazywane także rumami bursztynowymi, są to rumy o średniej treściwości.

   Ciemna barwa wynikająca z leżakowania w drewnianych beczkach (zazwyczaj zwęglonych beczkach po bourbonie).

   Złoty rum ma bogatszy smak niż jasny rum i można go bezpiecznie uznać za skrzyżowanie jasnego i ciemnego.

4. Lekki rum

   Nazywany również srebrnym lub białym rumem.

   Ogólnie rzecz biorąc, lekki rum ma bardzo słaby smak oprócz charakterystycznej dla rumu słodyczy iw związku z tym jest używany jako baza do koktajli. Jasne rumy są czasami filtrowane po leżakowaniu, aby usunąć wszelkie zabarwienia.

   Większość lekkich rumów pochodzi z Puerto Rico.

5. Mocny rum

   Rum, który jest znacznie mocniejszy niż standardowe 40%. Wiele rodzajów takiego alkoholu ma moc od ponad 75% do 80%! Znakomici przedstawiciele: Bacardi 151 i Pitorro.

   Ten rum jest powszechnie stosowany w koktajlach.

6. Dojrzałe rumy premium

   Rum, często dojrzewający w beczkach po sherry przez ponad 5 lat, spożywany zwykle w taki sam sposób jak whisky.

   Alkohol ma bogatszy aromat i smak.

7. Pikantne rumy

   Swój smak uzyskują dzięki dodaniu przypraw, a czasem karmelu.

   Większość z nich ma ciemniejszy kolor i bazuje na złocistym rumie.

   Niektóre są znacznie ciemniejsze, podczas gdy wiele tańszych marek jest wytwarzanych z niedrogiego białego rumu i przyciemnianych barwnikiem karmelowym.

   Dodane przyprawy to cynamon, rozmaryn, anyż, pieprz, goździki i kardamon.

Jak pić rum

Jasne rumy są zwykle używane w koktajlach, ale można je również pić bez dodatku jako aperitif.

Złote i ciemne rumy są zwykle spożywane same lub z lodem. Z ciemnego rumu przyrządza się również różne potrawy (digestif).

Rumy Premium przeznaczone są wyłącznie do spożycia w postaci czystej lub z lodem (digestif).

Rum można pić schłodzony lub w temperaturze pokojowej.

Nie sposób nie wspomnieć również o gorących napojach z dodatkiem złotego lub czarnego rumu: grogu, ponczu, kawie i czekoladzie, które sprzyjają zarówno pogodzie ducha i przyjemnej rozrywce, jak i zapobiegają przeziębieniom.

Jak wybrać rum

1. Na co przede wszystkim zwrócić uwagę

   Uważa się, że kolebką Romów są Karaiby. Dlatego Vzboltai poleca spróbować rumu z Kuby, Haiti, Jamajki, Puerto Rico i innych krajów wyspiarskich.

2. Z czego jest zrobiony

   Większość rumu jest wytwarzana z melasy (która jest produktem ubocznym procesu produkcji trzciny cukrowej), ale najcenniejszy rum jest wytwarzany ze świeżego soku z trzciny cukrowej.

   Zwykle producent podaje na etykiecie z czego jest zrobiony jego rum, w pozostałych przypadkach napój najprawdopodobniej z melasy.

3. Określ pożądany smak i rodzaj uczty

   Vzboltay napisał o tym powyżej.

4. Cena i miejsce

   Wysokiej jakości rumu nie znajdziesz w piątce ani magnesie. Prawdziwego rumu szukaj w butikowych sklepach monopolowych w Twoim mieście lub w renomowanych sklepach internetowych.