Miód pitny: co to jest

Miód pitny to jeden z najstarszych, najsmaczniejszych i najzdrowszych napojów alkoholowych wymyślonych przez ludzkość. Z reguły miód pitny ma moc, która waha się w przedziale 1-16 obrotów.

Pasek dolnego stopnia jest nieodłącznym elementem bezalkoholowej odmiany trunku, natomiast górny zajmuje energiczny mocny miód pitny. Jednocześnie interesujące jest to, że miody pitne zyskują na znaczeniu zarówno ze względu na długość okresu leżakowania i wzrost zawartości w nim czystego miodu, jak i różne składniki wspomagające proces fermentacji.

Rozważany jest miód pitny klasyczny, w skład którego wchodzą: miód, drożdże, woda źródlana lub artezyjska oraz w niektórych przypadkach cukier. Ale nie zawsze tak było…

Miód pitny na starożytnej Rusi

Alkohol miodowy był znany wielu wczesnym społecznościom indoeuropejskim, a także niektórym nieindoeuropejskim grupom protoetnicznym (na przykład przodkom współczesnych Etiopczyków), co najmniej od późnego Neolityczny.

We wczesnym średniowieczu napój rozpowszechnił się w całej Europie: od Wysp Brytyjskich po Ural.

Ziemie zamieszkałe przez Słowian wschodnich nie były wyjątkiem. Tutaj od niepamiętnych czasów używano napoju miodowego, który otrzymał całkowicie logiczną i oczekiwaną nazwę: miód pitny.

Sporządzano go przez tzw. oprawę: trzymanie roztworu wodno-miodowego w zakopanych dębowych beczkach, do których dodawano różne czerwone jagody, z reguły: wiśnie, maliny lub truskawki (te ostatnie były tylko odpowiedzialny za proces fermentacji) .

Właściwie był to miód pitny z miodów fermentowanych bez użycia drożdży.Okres dojrzewania takiego napoju może wynosić od pięciu do dwudziestu do sześćdziesięciu lub więcej lat. Oczywiste jest, że przy tak długim czasie gotowania starożytny rosyjski miód nie mógł być używany jako codzienny napój.

Przed chrztem Rusi jego stosowanie miało wyraźny charakter rytualny. Lekki słodki nektar, sporządzony z leczniczego miodu, przynoszonego według naszych przodków przez uskrzydlone pszczoły z niebiańskich miodowych rzek, miał pomóc w nawiązaniu świętego połączenia między człowiekiem a transcendentnymi światami bogów i umarłych.

W związku z tym piciu miodowych zacierów towarzyszyły tak znaczące wydarzenia w życiu, jak uroczystości religijne, śluby, narodziny nowych członków gminy czy odejście krewni do krainy umarłych.

Począwszy od XI wieku napój związany z pogańskimi rytuałami stopniowo tracił na znaczeniu.Masowa produkcja tańszego piwa, rozpowszechnienie bardziej wyrafinowanego wina, aw końcu pojawienie się znacznie mocniejszej wódki sprawiły, że na przełomie XVI i XVII wieku miód został ostatecznie przejęty.

Nie udało się uratować napoju od zapomnienia, wprowadziła nawet na początku II tysiąclecia praktyka miodosytnictwa, która pozwoliła dziesiątki razy przyspieszyć jego produkcję.

Trudne realia ekonomiczne, pomnożone przez walkę z pogańskimi resztkami, stopniowo, ale konsekwentnie sprawiły, że święty słowiański napój stał się dziedzictwem historii.

Tak więc między patriarchalnym miodem pitnym w dębowych beczkach a nowoczesnym miodem pitnym w beczkach leży niezwykły odstęp czasu wynoszący prawie pół tysiąca lat.

W tym czasie stary dobry miód pitny przetrwał kilka wieków zapomnienia, krótki powrót do życia na fali romantyzmu i słowianofilstwa XIX wieku, prawdziwy, ale bardzo krótkotrwały rozkwitu czasów NEP-u (właściwie wtedy to napój ostatecznie ustalił swoją obecną, nieco wulgarną nazwę) i wreszcie nowy, bezprecedensowy wzrost popularności, obserwowany do dziś.

Miód pitny i nowoczesna Europa

Dzisiaj w Europie Wschodniej przemysłowa produkcja napojów miodowych jest częściowo osadzona w Federacji Rosyjskiej.

Główne ośrodki zaangażowane w tę branżę to:

1. Suzdal

2. Nowgorod Wielki

3. Podmoskovnaya Kolomna (tutaj produkowany jest znany wielu koneserom miód pitny Kolomna).

4. Peterska Medovukha Medved lub Medved.

5. Twerski miód pitny z żurawiną (choć obecność aromatów i koncentratu żurawinowego w napoju daje do myślenia o jego jakości).

Z miodu słyną również liczne małe prywatne wytwórnie miodu na Ukrainie i Białorusi. Ciekawe, że nawet w dalekiej Kanadzie przedstawiciele ukraińskiej diaspory stworzyli małe przedsiębiorstwo produkujące ten barwny trunek.

Jeśli spojrzeć na dzisiejsze miodobranie w skali paneuropejskiej, to wśród liderów w tej branży należy wymienić Czechy, Niemcy, Wielką Brytanię i oczywiście Polskę, której przewaga w obszar ten nie budzi najmniejszych wątpliwości.

Jak powstaje miód pitny

Dzisiejsze zaciery miodowe w zdecydowanej większości są następcami nie archaicznych - gotowanych, a później gotowanych. Przygotowuje się go z reguły w trzech etapach.

11 domowych przepisów na miód pitny.

1. Prowarka

   Miodu nie można ugotować, ale można go podgrzać do 50-60 stopni i ugotować w zależności od przepisu. Jednocześnie podczas obróbki termicznej do substancji bazowej można dodawać różne dodatkowe składniki roślinne.

   Wśród tych składników warto wymienić jagody z umiarkowanych szerokości geograficznych: kalinę, jagody, porzeczki, truskawki, poziomki, maliny, jarzębinę, żurawinę, wiśnie (bez pestek) czy nawet dziką różę; różne przyprawy: cynamon, kardamon, gałka muszkatołowa, goździki, wanilia, pieprz, imbir, migdały; a także kilka innych składników pochodzenia roślinnego: chmiel (słynny miód pitny z chmielem), oregano, koniczyna słodka, korzeń kozłka lekarskiego, skórka pomarańczy i cytryny, kwiat lipy, jagody jałowca, ziele dziurawca.

   Ponadto dozwolona jest nawet zamiana składnika wodnego napoju na inny płyn (np. niezrównany miód pitny na soku brzozowym).

2. Fermentacja

   Zagotowany płyn schładza się do temperatury 25-30°C, po czym dodaje się do niego drożdże.

   Ponadto otrzymana substancja fermentuje przez około sześć dni w ciepłym, ciemnym miejscu.

   Uwaga: nawet jeśli używasz chmielu, nadal musisz dodać drożdże, bo inaczej otrzymasz kwaśny miód pitny.

   Wyjątkiem od reguły może być napój z dodatkiem świeżo zebranych szyszek chmielowych.

3. Chłodzenie

   Sfermentowany zacier miodowy jest dokładnie filtrowany i już w tej postaci doprowadzany do pożądanego stanu w ciemnym, ale już zimnym miejscu.

   Zajmie to około miesiąca, po którym można bezpiecznie rozpocząć degustację.

Oczywiście możesz spróbować zrobić dobry stary miód, a nawet kupić na tę okazję prawdziwą dębową beczkę.

Ale zanim się na to zdecydujesz, zastanów się dobrze, czy masz cierpliwość nie dotykać napoju przez, jeśli nie trzy do pięciu lat, to co najmniej trzy do pięciu miesięcy. Jeśli tak, cała naprzód!

Aby uniknąć problemów z fermentacją bezdrożdżową, lepiej, aby pierwszym napojem był miód wiśniowy.

Odmiany miodów pitnych

Dowiedz się, jakie korzyści i szkody dla zdrowia ludzkiego ma miód pitny.

Oprócz podziału spirytusu miodowego na twardą i gotowaną istnieje jeszcze kilka kryteriów jego klasyfikacji.

1. Z miodem i bez

   Napoje podawane są z dodatkiem miodu lub bez. Pierwsza opcja jest bardzo powszechna w tradycji miodów suzdalskich.

2. Według zawartości miodu

   Miody dzielimy na ćwiartki (1/4 miodu na 3/4 wody), trojaczki (1/3 miodu na 2/3 wody), bliźniaki (proporcja 50 do 50) i pół -półtora (2/3 miodu na 1/3 wody).

   Jednocześnie moc zacieru wzrasta wprost proporcjonalnie do ilości zawartego w nim miodu.

3. Według czasu ekspozycji

   Odpowiada również za rozbudowę twierdzy. Napoje miodowe dzielą się na młode, zwykłe, mocne i utwardzone (w tym przypadku nie mówimy o sposobie fermentacji, ale o czasie leżakowania).

4. Według składu

   Miody pitne dzielą się na naturalne (przy czym jeśli jesteś na diecie optymalny jest dla Ciebie napój, który nawet nie zawiera cukru; taki miód pitny, którego kaloryczność to tylko 87,31 kilokalorii na 100 gramów, pokryje tylko 4% dziennego spożycia), chmielowy (lub roślinno-chmielowy, np. , jak kto lubi, owoce i jagody; na przykład jest miód jabłkowy: niezwykle przyjemny napój z dodatkiem świeżych jabłek).

Istnieje również klasyfikacja oparta na obecności lub braku alkoholu etylowego w gotowym produkcie. Ale taka typologia jest z gruntu błędna, ponieważ miód wzmocniony to już zupełnie inny alkohol.

Miód pitny w innych napojach

Wszystko o miodzie pitnym Suzdal.

Oprócz picia w czystej postaci, zacier miodowy jest często składnikiem innych napojów alkoholowych.

Przede wszystkim mamy na myśli różne wariacje na temat: wódka + miód pitny. Z reguły w tym przypadku mówimy albo o wzmocnionym miodzie, albo o lekko słodzonym nim białym. Czasem zdarzają się jednak rozwiązania mniej lub bardziej artystyczne, jak np. czterdziestostopniowa gorzka nalewka o nazwie Miód Gryczany o aromacie miodu.

Istnieją również kombinacje oparte na formule: miód pitny + piwo. Przede wszystkim jest to tzw. overvar (nie mylić z sbitem, który kiedyś miał podobną nazwę). W wyniku wspólnego warzenia piwo i miód pitny tworzą napój piwny, który wyróżnia się swoistym, nie pozbawionym przyjemnego smaku.

Ponadto istnieje podobny wywar, w którym piwo zastępuje kwas chlebowy. I to się nazywa ślub.

I na koniec miód pitny i stek... Jeśli duch eksperymentów nie jest Ci obcy, spróbuj zrobić stek alkoholowy dodając zacieru miodowego zamiast zwykłego miodu. Jestem pewien, że w tym przypadku jeden z najstarszych napojów alkoholowych na świecie będzie na pierwszym miejscu.