Historia absyntu: od popularności do zakazu

Później ta moda została podchwycona za granicą, z absyntem można było zobaczyć wiele celebrytów od Eminema po Marilyn Manson.

Generalnie sukces czeskiej marki trudno wytłumaczyć, bo smak tego absyntu był obrzydliwy. „Piją ten absynt, żeby się szybko upić; tylko masochista dodaje do niego wody, aby przedłużyć jego działanie.” Wręcz przeciwnie, dobry absynt można pić powoli i przez długi czas.

Hills został zbesztany przez wszystkich koneserów i rok później, przy pomocy głównego francuskiego znawcy absyntu i twórcy muzeum absyntu - Marie-Claude Delae, została wypuszczona nowa marka "La Fee" , którym można było się delektować.

Polityka marketingowa producenta uwzględniała komiczny stosunek Brytyjczyków do „najgroźniejszej z trucizn”, szereg działań miało wyraźny „frywolny” charakter, nietypowy dla promocji alkoholu .

Doprowadziło to do pozytywnego wizerunku absyntu — trochę zabawnego i trochę złowrogiego — nigdy wcześniej absynt nie cieszył się tak „różową” reputacją.

W 2004 roku szwajcarski parlament przegłosował legalizację absyntu, który był zakazany od 1907 roku.

24 lipca 2004 r. sąd w Amsterdamie unieważnił holenderskie prawo z 1909 r. zakazujące absyntu.

Obecnie producenci absyntu są zobowiązani do przestrzegania ograniczeń nałożonych przez Unię Europejską, zgodnie z którymi ilość tujonu w absyncie nie powinna przekraczać 10 mg/litr.

Jednocześnie w niektórych krajach europejskich produkowany jest absynt o zawartości tujonu 35 mg/litr.